منزل پیر مغان کوی خرابات فناست

آخر ای مغبچگان راه خرابات کجاست

دست در دامن رندان قلندر زده ایم

زانک رندی و قلندر صفتی پیشه ماست

هر که در صبحت آن شاخ صنوبر بنشست

همچوباد سحری از سر بستان برخاست

پیش آنکس که چو نرگس نبود اهل بصر

صفت سرو به تقریر کجا آید راست

گر نمی خواست که آرد دل مجنون در قید

لیلی آن زلف مسلسل به چه رو می پیراست

هر چه در عالم تحقیق صفاتش خوانند

چو نکو درنگری آینهٔ ذات خداست

گر چه صورت نتوان بست که جان را نقشیست

نقش جانست که در آینه دل پیداست

تلخ از آن منطق شیرین چو شکر نوش کنم

زانک دشنام که محبوب دهد عین دعاست

طلب از یار بجز یار نمی باید کرد

حاجت از دوست بجز دوست نمی شاید خواست

آنک نقش رخ خورشید عذاران می بست

چون نظر کرد رخ مهوش خود می آراست

گر توان حور پریچهره جدائی خواجو

تو مپندار که او یک سر موی از تو جداست